Νέλσον, δική μου αληθινή αγάπη. Είμαι πεθαμένη στην κούραση, όμως δεν μπορώ να πάω για ύπνο χωρίς να σου γράψω. Ήταν τόσο σκληρό που έφυγα, μισή ώρα αφότου ένιωσα ότι μ’ αγαπάς ακόμα. Είναι τόσο πικρό να σκέφτομαι ότι θα τα κατάφερνα να μείνω πολύ περισσότερο, αν είχα σκεφτεί ότι ίσως να μ’ αγαπούσες ακόμα. Έχω ανάγκη να σου μιλήσω, είναι το μόνο είδος γαλήνης που μπορώ να ονειρευτώ απόψε. Έκλαιγα και σου μιλούσα σ’ ολόκληρο το ταξίδι με το τρένο και το ταξί και στη διάρκεια ολόκληρης της πτήσης με το αεροπλάνο. Ξέρω πως δε σ’ αρέσουν τα λόγια, όμως για μια φορά άφησέ με να σου μιλήσω και μη φοβηθείς πολύ αν κλάψω. Σ’ εκείνη την «εισαγωγή» που μ’ έβαλες να διαβάσω χτες, ο Τόμας Μαν λέει ότι πριν από κάθε κρίση ο Ντοστογέφσκι είχε μερικά δευτερόλεπτα έκστασης που άξιζαν δέκα χρόνια ζωής. Είναι σίγουρο ότι μερικές φορές έχεις τη δύναμη να μου προκαλείς, μέσα σε λίγα λεπτά, έναν πυρετό που αξίζει όσο δέκα χρόνια υγείας. Επειδή η βρόμικη καρδιά σου είναι βαθιά και ζεστή, αλλά όχι τόσο πυρετώδης όσο η δική μου, ίσως να μην μπορείς να νιώσεις τι σοκ υπήρξε για μένα το δώρο της αγάπης που μου ξαναχάρισες, πριν από λίγες ώρες. Με αρρώστησε σωματικά. Σου γράφω για ν’ αγωνιστώ ενάντια σ’ αυτή την αρρώστια. Έτσι, συγχώρεσέ με αν αυτό το γράμμα σού φανεί ανόητο, πρέπει να κάνω κάτι για να βγω απ΄αυτή την κατάσταση. Άλλωστε πολλές φορές ήθελα να σου πω, να σου ξαναπώ, πώς αισθάνομαι για σένα και για μένα. Πάντα αισθανόμουν ένοχη απέναντί σου, από την πρώτη κιόλας ημέρα, επειδή, παρόλο που σ’ αγαπούσα τόσο πολύ, μπορούσα να σου δώσω τόσο λίγα. Ξέρω πως με πιστεύεις, ξέρω ότι κατάλαβες όλα όσα σου είπα. Ούτε εσύ θα δεχόσουν ποτέ να έρθεις να μείνεις μόνιμα στη Γαλλία, αν κι εσύ δεν έχεις στις ΗΠΑ το δεσμό που συνδέει εμένα τόσο καθοριστικά με το Παρίσι. Δε θέλω να απολογηθώ και πάλι γι’ αυτό: Δε θα μπορούσα ν΄αφήσω τον Σαρτρ, το γράψιμο και τη Γαλλία. Παραδέχομαι ότι με πιστεύεις όταν σου λέω ότι δε θα μπορούσα. Όμως ξέρω επίσης ότι η κατανόηση των λόγων μου δεν άλλαζε τα δεδομένα: Δε σου έδωσα όλη μου τη ζωή. Σου έδωσα την καρδιά μου και όλα όσα μπορούσα, όμως όχι τη ζωή μου. Δέχτηκα την αγάπη σου και την έκανα μια μακρινή αγάπη-δεν υπάρχει τίποτε που να έχεις πει εσύ και να μην το έχω πει κι εγώ στον εαυτό μου. Αισθανόμουν πάντα ένοχη κι αυτό είναι το πιο πικρό συναίσθημα που ένιωσα ποτέ, επειδή αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο που αγαπώ. Κι όσο σ’ εγκατέλειπα και σ’ έκανα να πονάς, άλλο τόσο πονούσα κι εγώ γι’ αυτό. Και πάντα είχα το φόβο ότι ίσως να σκεφτόσουν πως έπαιρνα όλο το ευχάριστο κομμάτι της αγάπης μας και δε μ’ ένοιαζε για το δυσάρεστο κομμάτι που άφηνα σ’ εσένα. Όμως δεν είναι αλήθεια. Αν απέτυχα να σου δώσω την ευτυχία που θα έπρεπε να δίνει μια αληθινή αγάπη, έκανα και τον εαυτό μου πολύ δυστυχισμένο. Μου έλειπες με όλους τους τρόπους, σε όλες τις στιγμές κι η σκέψη της ενοχής μου και της πιθανής οργής σου εναντίον μου μ’ έκανε συχνά πραγματικό ράκος. Επειδή σου έδινα τόσο λίγα, έβρισκα δικαιολογημένη την απόφασή σου να με βγάλεις από την καρδιά σου. Όμως η σκέψη ότι ήταν δικαιολογημένη, δεν την έκανε λιγότερο σκληρή. Ήταν σκληρό την πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη-ήταν πολύ σκληρό πέρσι. Και πίστεψέ με και πάλι: Αν έκλαψα τόσο πολύ και συμπεριφέρθηκα κάπως ανόητα, αυτό οφειλόταν σε μια πολύ βαθιά πληγή, που δε γιατρεύτηκε ολόκληρο το χρόνο. Ναι, είναι πολύ πικρό να αισθάνεσαι πως δε σ’ αγαπούν όταν η δική σου αγάπη είναι τόσο δυνατή όσο πάντα και η απόρριψη τόσο απροσδόκητη. Ωστόσο, όταν ήρθα να σε δω φέτος, άρχισα να αποδέχομαι αυτό το γεγονός, προσπάθησα να αρκεστώ στη φιλία σου και στη δική μου αγάπη. Αυτό δε μ’ έκανε πολύ ευτυχισμένη, όμως μου φαινόταν ότι μπορούσα να το αντέξω. Απόψε είμαι τρομαγμένη, αληθινά, βαθιά τρομαγμένη, γιατί ακόμα μια φορά θρυμμάτισες όλες μου τις άμυνες. Είπες ότι δε με διώχνεις πια από την καρδιά σου. Έτσι, δεν έχω να πολεμήσω την αδιαφορία σου, δε μου έχουν απομείνει όπλα κανενός είδους, αισθάνομαι ότι μπορεί να πληγωθώ ξανά και ξανά, αν αποφασίσεις και πάλι να με διώξεις, κι απόψε δεν μπορώ ν’ αντέξω αυτή τη σκέψη. Είμαι θανάσιμα κουρασμένη. Αισθάνομαι εντελώς παραδομένη στα χέρια σου, απόλυτα ανίσχυρη και, για μια φορά, θα σε ικετέψω: Κράτησέ με στην καρδιά σου ή διώξε με, όμως μη μ’ αφήνεις να βασίζομαι στην αγάπη σου για ν’ ανακαλύψω ξαφνικά ότι δεν υπάρχει πια. Δε θέλω να το ξαναπεράσω αυτό, δεν μπορώ ν’ αντέξω αυτή τη σκέψη. Ωστόσο, δεν είμαι εντελώς ανόητη. Αν συμβεί ν’ αγαπήσεις μια άλλη γυναίκα, δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Όμως εννοώ: Είτε αποφασίσεις να με διώξεις είτε να μη με διώξεις, σκέψου επίσης τι σημαίνει αυτό και για μένα. Σε παρακαλώ, μη μου πάρεις την αγάπη σου, όχι αυτή τη στιγμή. Κράτησέ με στην καρδιά σου ώσπου να ξανασυναντηθούμε. Ας ξανασυναντηθούμε πριν περάσει πολύς καιρός. Και ξέρεις, όπως ξέρω κι εγώ, ότι τελικά θα γίνει όπως αποφασίσεις εσύ κι ότι εγώ δεν πρόκειται να σου δημιουργήσω προβλήματα. Αυτό το γράμμα είναι το πιο τρομερό που θα λάβεις ποτέ από μένα, ξέρεις. Ήθελα μόνο να πω ότι αυτή τη φορά πραγματικά σου ζητώ κάτι. Σου ζητώ να μην προσπαθήσεις να με βγάλεις από την καρδιά σου, να προσπαθήσεις να με κρατήσεις μέσα της. Ήταν πολύ μικρό το διάστημα που περάσαμε μαζί από τη στιγμή που έμαθα ότι μ’ αγαπάς ακόμα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ήταν μόνο μισή ώρα, πρέπει να διαρκέσει. Θέλω να με ξαναφιλήσεις με αγάπη. Σ’ αγαπώ τόσο πολύ. Σ’ αγάπησα για την αγάπη που μου έδωσες και για το μεγάλο, νέο σεξουαλικό πόθο και την ευτυχία που ξύπνησες μέσα μου, όμως κι όταν αυτά τα πράγματα χάθηκαν ή μισοχάθηκαν, η αγάπη μου επιβίωσε πεισματάρικα, επειδή είσαι αυτός που είσαι. Και μόνο επειδή είσαι αυτός που είσαι-ό,τι κι αν μου δίνεις ή δε μου δίνεις-δεν μπορώ παρά να σε κρατήσω στην καρδιά μου για πάντα. Όταν μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς αδύνατο να γίνει η αγάπη μας και πάλι μια ευτυχισμένη αγάπη, έγινα κομμάτια. Είμαι ένας αξιολύπητος σωρός από θρυμματισμένα κομμάτια. Λοιπόν μη μου θυμώνεις που σου γράφω ένα ανόητο γράμμα. Ήρθα και πάλι εδώ, στο ξενοδοχείο «Λίνκολν», θα προσπαθήσω να κοιμηθώ. Φοβάμαι τη νύχτα. Ποτέ δε θέλησα κάτι τόσο πολύ, σ’ ολόκληρη τη ζωή μου, όσο το να σε ξαναδώ.

Simone de Beauvoir “Ένας υπερατλαντικός έρωτας Επιστολές στον Νέλσον Όλγκριν”