CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »



Ταύτισις


Άγνωστη Γή τής Αλήθειας γυρεύω νά σέ βρω
Νά δώ τήν Αρμονία καί τήν Αιώνια Άνοιξιν
Τό βαλτωμένο μου δέλτα ν' αφήσω πίσω καί νά ξεχυθώ
στή μεγάλη Μητέρα Θάλασσα

Επικούριε Ήλιε, Τρισμέγιστε, κάνε τήν Ψυχή μου ζηλευτή θράκα όπου θά ετοιμάζονται τά εκλεκτότερα τών εδεσμάτων

Σάν Ίκαρος λαβωμένος ξεχύνομαι στό κενό καί πέφτοντας θρηνώ
μέ κλάμμα μανιασμένο τήν Ζωήν πού αλόγιστα σκορπιέται

Νεφελωμάτων οικία κατέστη τό μυαλό μου. Όμως,
πώς νά αποφύγω τήν μεγάλην ήττα;

Τά πατρικά ξόανα έχουν, πια, καεί καί μου γνέφουν
νά τά συντροφεύσω στήν τέφρα τους
Από τήν ίδιαν ουσία γινήκαμε καί οι δυο
Οφείλει, λοιπόν, η Φύσις νά μάς θάψει στόν ίδιο, ροδόπλεχτο, Τύμβο.

Σύ, ψυχολυτρούσα Φιλότητα, χάρισέ μας, έστω τήν τελευταίαν ώρα, έναν χορόν, αποχαιρετιστήριο στό σκότος καί τήν έρημο πού απλωθηκε
γύρω καί μέσα μας.


Περικλής
Κελίδης